70's ใจเต้นกับเธอแค่คนเดียว

Back to 1970’ s

เดินมาสิบ สวยแปด น่ารักสอง...

เอ่อ...มันใช่เวลามาชื่นชมคนงามไหมคะยูจิน!

ยูจินคลึงขมับตัวเอง เธอจำได้ว่าตัวเองอยู่งานเลี้ยงส่งท้ายของสายการบินทริปเปิ้ลแอร์ไลน์ แต่ที่นี่...ประเทศไทยไม่น่าจะมีหิมะตกนะ

ยูจินเป่าปากเบาๆ ควันเย็นก็ปรากฎออกมา ชัดเจน...ที่นี่ไม่ใช่ประเทศไทยแน่นอน

ยูจินเตะเท้าข้างขวากับพื้นไปมาเพื่อใช้ความคิด หรือว่าเธอจะเมาปริ้นจนถูกเพื่อนชายไม่จริงจังจับยัดใส่เครื่องบิน แล้วพามาทิ้งไว้ยังถิ่นทุรกันดารที่ระบบการคมนาคมขนส่งยังล้าหลัง แม้แต่ไฟฟ้าหรือสัญญาณโทรศัพท์มือถือยังเข้าไม่ถึง อีกอย่างหนึ่งที่เธอก็เข้าไม่ถึงก็คือแฟชั่นบนตัวเธอ ลองนึกภาพชุดที่ทำขึ้นจากผ้าสามสีที่ผูกตามต้นไม้ให้โชคลาภดู อ่า...ถ้าจะให้เกียรติชุดที่ใส่อยู่เธอก็ขอเรียกชุดนี้ว่าชุดสายรุ้งแล้วกัน อืมฟังดูดีขึ้นมาเชียว

“เออ! จนแล้วมันหนักหัวใครวะ เป็นแค่คนห่วยๆ แล้วมันหนักหัวใครหนักหนาวะ”

น้ำเสียงห้วนๆ ดังขึ้น ยูจินใช้ดวงตากลมโตมองขึ้นๆ ลงๆ เจ้าของเสียงด้วยความแส่รู้ แฮ่ม...อยากรู้อยากเห็นตามประสายูจินค่ะ

“มองหน้า อยากมีเรื่องเหรอวะ!”

ยูจินสะดุ้งโหยง ยิ้มแหยให้กับคนที่จู่ๆ ก็หันมาว้ากใส่เธอ พอเห็นว่าเธอไม่ตอบโต้ พ่อหนุ่มผอมโซก็เดินโซเซจากไป...

คล้อยหลังพ่อหนุ่มผอมโซ ยูจินเป่าปากรู้สึกหายใจได้สะดวกขึ้น...

ที่นี่น่ะ น่ากลัวเกินไปแล้ว! คุณเพื่อนทั้งหลายไม่เล่นแบบนี้สิคะ! ยูจินไม่สนุกด้วยแล้วนะคะ!!

+++++++++++++++++++++

ฝากผลงาน นิยายจีนเรื่องที่ 2 ของเจ้าอ้อเอย ด้วยนะคะ